بررسی نظریۀ ویگوتسکی از دیدگاه روانشناسی و ارتباط آن با مبانی نظری آموزش فلسفه به کودکان

مقالۀ حاضر پس از بررسی اجمالی برخی نظریه های موجود دربارۀ رشد زبان کودک، از جمله نظریه های رفتارگرا، فطری نگر و نقش نگر، به طور اخص دیدگاه ویگوتسکی دربارۀ رشد زبان و تفکر و ارتباط آنها با یکدیگر را، مورد مطالعه قرارداده است. هدف این بررسی نشان دادن شمول نظریۀ ویگوتسکی در تفسیر ارتباط زبان و تفکر است. بررسی دو مفهوم عمدۀ نظریۀ وی، یعنی منطقۀ مجاور رشد و میانجی گری، روشن کرده است که این دو مفهوم در روند آموزشی فلسفه برای کودکان سودمند است. این مقاله، هم خوانی نظریۀ ویگوتسکی با مبانی فلسفه برای کودکان، مسئلۀ آموزش کودکان، نقش آموزش در بهبود روندهای فکری کودکان و نقش اجتماعی زبان در پیشبرد تفکر کودکان را، از جنبه های گوناگون مورد بحث قرار داده است. به نظر نویسنده، بررسی نظریات ویگوتسکی درک درستی از ضرورت آموزش فلسفه به کودکان به دست می دهد و پایه های علمی آموزش فلسفه به کودکان و تطابق روش های آموزش آن با نظریه های علمی را روشن می سازد.